آنکه او را لب تو بدخو کرد

آرزوی وی از شکر نرود

عالمی در غم لبش بودند

هیچکس طعم آن شکر نچشید

جگر خواری کن آنجا، گر توانی

که مهمان شکر بسیار باشد

صحنک حلوا همه شکر سرشت

چاشنیش از طبقات بهشت

چون ز لعلت سخن کند خسرو

شکر از منطقش روان گردد

هم رنگ رخت سمن نگیرد

هم تنگ لبت شکر نیاید

خوانی بکشید مهترانه

پر نعمت و نزل خسروانه

از رخ به زمین شود زر افشان

وز گریهٔ تلخ شکر افشان

شکر پیش لبت شیرین نگویند

رخت را لاله و نسرین نگویند

رویی که تو داری گل سیراب ندارد

شیرینی لعلت شکر ناب ندارد