ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما

آب روی خوبی از چاه زنخدان شما

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

چرا ز کوی خرابات روی برتابم

کز این بهم به جهان هیچ رسم و راهی نیست

جز آستان توام در جهان پناهی نیست

سر مرا به جز این در حواله گاهی نیست

فلک را گهر در صدف چون تو نیست

فریدون و جم را خلف چون تو نیست

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست

ز روی ساقی مه وش گلی بچین امروز

که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید

تو مپندار که از خودخبرم هست که نیست

یا دلم بستهٔ بند کمرت نیست که هست

ای اوحدی، چو روی کنی در نماز تو

بی روی او مکن، که نمازیست بی حضور

جان بیمار مرا نیست ز تو روی سؤال

ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد