جمال کعبه چنان می دواندم به نشاط

که خارهای مغیلان حریر می آید

به دولت تو چنان ایمنست پشت زمین

که خلق در شکم مادرند پنداری

چنان مکابره دل می برد که پنداری

که پادشاه منادی زده است یغمایی

مرا که عزلت عنقا گرفتمی همه عمر

چنان اسیر گرفتی که باز تیهو را

بالای سرو بوستان رویی ندارد دلستان

خورشید با رویی چنان مویی ندارد عنبری

چنان بود با ماه شه را نظر

که از جان خود داشتش دوست تر

به تیغ هندی دشمن قتال می نکند

چنان که دوست به شمشیر غمزه قتال

در چنان وقت که طوفان بلا برخیزد

عزت نوح بخواری پسر کم نشود

به غم خویش چنان شیفته کردی بازم

کز خیال تو به خود نیز نمی پردازم

شبان شبان ز ستمگر چنان شود ایمن

که گرگ و میش شود مستشار و موتمنش