آن مگر سلطان بود شاه رفیع

یا بود مقبول سلطان و شفیع

رزق از وی جو مجو از زید و عمرو

مستی از وی جو مجو از بنگ و خمر

کعبهٔ درویش بودی کوی او

آمدندی مستمندان سوی او

چون دو سه سال آن نروید چون کنی

جز که در لابه و دعا کف در زنی

زان نوا بیزارم و زان زخم زشت

هرکه خواهد عافیت دنیا بهشت

هم ز حق ترجیح یابد یک طرف

زان دو یک را برگزیند زان کنف

تیغ آن تیغست مرد آن مرد نیست

لیک این صورت ترا حیران کنیست

یاد آور زان ضجیع و زان فراش

تا بدین حد بی وفا و مر مباش

جنس مایی پیش ما اولیتری

به که زان تن وا رهی و زان تری

جان کورش گام هر سو می نهد

عاقبت نجهد ولی بر می جهد