آنک می درید جامهٔ خلق چست

شد دریده آن او ایشان درست

تا چنان شد کان عوانان خلق را

منع می کردند کآتش در میا

اشترانشان را زبان آویخته

خلق اندر ریگ هر سو ریخته

قطب شیر و صید کردن کار او

باقیان این خلق باقی خوار او

چو برنجد بی نوا مانند خلق

کز کف عقلست جمله رزق حلق

گر بپرسی گبر را کین آسمان

آفریدهٔ کیست وین خلق و جهان

خلق خود را بعد از آن بی خویشتن

می فکندند اندر آتش مرد و زن

هر که بنهد سنت بد ای فتا

تا در افتد بعد او خلق از عمی

خلق بر وی جمع چون مور و ملخ

که چه مکرست و چه تزویر و چه فخ

او چو عقل و خلق چون اعضا و تن

بستهٔ عقلست تدبیر بدن