دلم افتاد به دنبال سوار عجبی

شه سوار عجبی کرده شکار عجبی

شیر اوژن حسن شه آنکه ازوست

درفشان نطق عیسوی دم من

عجایبها که دید از هر ولایت

همه می کرد پیش شه حکایت

شه چو شفقت برد فراز آیند

بر عملهای خویش باز آیند

شه از نازنین لشگر اندیشه کرد

که از نازنینان نیاید نبرد

حاصل مردم شده هر سو به باد

لیک شه از مزرعه خویش شاد

طلعت شه بایدم نه خلعت زیبا

پرتو مه شایدم نه تابش اختر

ای شه پیروزبخت ای خسرو پیروزگر

ای همه شاهان به خدمت پیش تو بسته کمر

همه مرد رهند و ره ندانند

ره خود را بسوی شه ندانند

پهنهٔ گردون میدانگه جولان شه است

وین مه نو اثر نعل سم اشقر اوست