گویم یکی حدیث به وصف شب و شراب

وصف شب و شراب ز من بایدت شنید

شب سرآمد یک دم آخر دیده بر هم نه رهی

صبحگاهان اختر شب زنده دار آسوده است

مرا زین شب سیه شد روی هستی

سیه روئیست این نی شب پرستی

که چون شب روز شد وین مرغ پرزن

ز شب برچید پروین را چو ارزن

مرغ شب خوان که دم از پردهٔ عشاق زند

گو نوا از من شب خیز بیاموز امشب

شب روانی که قلب و حیله گرند

از تو شب تا به روز بر حذرند

خار خاری از خمار شب در او

جنبشی از شوق یار شب در او

تو سوز آه من ای مرغ شب چه میدانی؟

ندیده ای شب من تاب و تب چه میدانی؟

چو روی اندر شب آرد روز عاشق

به شب گردد فزون بر سوز عاشق

ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی

نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی