در چاه غرور اگر بمانی دل را

هاروت صفت مقیّد چاه شوی

گر چه به تصور از خود آگاه شوی

در هود به غلط مشو که گمراه شوی

از سوک حسن مذاق ما پر زهر ست

از نوش لبش مایه تریاک بجوی

ای جان اثری ز مظهر خاک بجوی

ای گوهر پاک گوهر پاک بجوی

ما بی تو چو پروانه ز بی پروایی

ای چشم و چراغ ما تو بی ما چونی

ای احمد دلخسته تو با ما چونی

وای تازه گل خّرم رعنا چونی

تن های همه فدای تنهایی تو

تا در لحد تنگ ، تو تنها چونی

ای روشنی دیده بینا چونی

ای بلبل خوش لهجه گویا چونی

گر کام دل من ندهی از لب خویش

بس خون دلم بریزی از من بحلی

نازکتر از آبی تو نه از آب و گلی

از جان و دلی از آنکه در جان و دلی