سیاوش به پیران نگه کرد و گفت

که فرمان یزدان نشاید نهفت

چو فرمان دهی من بگویم بدوی

بجویم بدین نزد او آبروی

شود شاه پرمایه پیوند تو

درفشان شود فر و اورند تو

از افراسیاب ار بخواهی رواست

چنو بت به کشمیر و کابل کجاست

هنرها و دانش ز اندازه بیش

خرد را پرستار دارد به پیش

فرنگیس مهتر ز خوبان اوی

نبینی به گیتی چنان موی و روی

اگر چند فرزند من خویش تست

مرا غم ز بهر کم و بیش تست

بباشد امیدش به تو استوار

که خواهی بدن پیش او پایدار

چو با او تو پیوستهٔ خون شوی

ازین پایه هر دم به افزون شوی

شب و روز روشن روانش توی

دل و هوش و توش و توانش توی