وام حافظ بگو که بازدهند

کرده ای اعتراف و ما گوهیم

حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید

تا حد مصر و چین و به اطراف روم و ری

زبانت درکش ای حافظ زمانی

حدیث بی زبانان بشنو از نی

وصال دوستان روزی ما نیست

بخوان حافظ غزل های فراقی

که حافظ چو مستانه سازد سرود

ز چرخش دهد زهره آواز رود

گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند

دور نبود گر نشیند خسته و مسکین غریب

بازآی که بازآید عمر شده حافظ

هر چند که ناید باز تیری که بشد از شست

ای مجلسیان سوز دل حافظ مسکین

از شمع بپرسید که در سوز و گداز است

مشو حافظ ز کید زلفش ایمن

که دل برد و کنون دربند دین است

فقر ظاهر مبین که حافظ را

سینه گنجینه محبت اوست