بنیاد عشق ویران، گر می زنم تظلم

ترتیب عقل باطل، گر می کنم شکایت

من آن قیاس نکردم که زور بازوی عشق

عنان عقل ز دست حکیم برباید

نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن

ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی

دمشق عشق شد این شهر و مصر زیبایی

ز حسن طلعت این دلبران یغمایی

ز چشم عشق توان دید روی شاهد غیب

که نور دیدهٔ عاشق ز قاف تا قاف است

روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

شبی نرفت که سعدی به داغ عشق نگفت

دگر شب آمد و کی بی تو روز خواهد بود

گنج عشق خود نهادی در دل ویران ما

سایه دولت بر این کنج خراب انداختی

ز بحر عشق اگرت دست می دهد خواجو

کنار گیر که آن را کران نمی بینم