چنان تزدم دوت کت خون خه اوکند

که پاکش خورد دیک تی چه او کند

تو در میان خلایق به چشم اهل نظر

چنان که در شب تاریک پاره نوری

روایح کرمش میدمد ز باغ وجود

چنان که بوی اویس از جوانب یمنش

به گرد نقطه سرخت عذار سبز چنان

که نیم دایره ای برکشند زنگاری

به غم خویش چنان شیفته کردی بازم

کز خیال تو به خود نیز نمی پردازم

او به رعنایی چنان بر کرده سر

من به تنهایی چنین در داده تن

هر که چشمش بر چنان روی اوفتاد

طالعش میمون و فالش مقبل است

آه دریغ و آب چشم ار چه موافق منند

آتش عشق آن چنان نیست که وانشانمش

در چنان وقت که طوفان بلا برخیزد

عزت نوح بخواری پسر کم نشود

کسی که او نظر مهر در زمانه کند

چنان سزد که همه کار عاقلانه کند