دست با خود به کار دوست مبر

به سوی قبله پا دراز مکن

کلید هشت بهشت ار به من دهد رضوان

نه مردم ار بگذارم در سرای تو را

ای مه و خور به روی تو محتاج

بر سر چرخ، خاک پای تو تاج

از عشق گل رخش به صد دستان

دلسوزتر از هزار می نالم

من خود شکسته بودم از لشکر غم تو

این حمله بین که هجرت آورد بر شکسته

اگر به جان و جهانم دهد رضای تو دست

به ترک هر دو به دست آورم رضای تو را

در عزیزان ره عشق به خواری منگر

بنگر این قوم کیانند و کرا می خواهند

خوبان پیاده اند و ازیشان برین بساط

شاهی برخ تو هر ندبی ز آن همی بری

خوبی از صورت او بود چو پر از طاوس

حسن از صورت او خوب چو طاوس از پر

همواره درون من به تو مایل

پیوسته رقیب تو ز من طیره