مرین مرد را نام کافور بود

که او را بران شهر منشور بود

نشستند بر خوان و می خواستند

زمانی دل از غم بپیراستند

طبقهای سیمین پر از مشک ناب

بپیش اندرون آبگیری گلاب

عقیق و زبرجد برو ریختند

می و مشک و عنبر برآمیختند

جهاندار گشت از جهان ناامید

بکند آن چو کافور موی سپید

سزاوار او خلعت آراستند

ز گنج آنچه پرمایه تر خواستند

که از سرو بالاش زیباترست

ز مشک سیه بر سرش افسرست

یکی کوه دارند خارا و خشک

همی خار بویند اسپان چو مشک

خروشید سیندخت و بشخود روی

بکند آن سیه گیسوی مشک بوی

همی گفت اگر دخمه زرین کنم

ز مشک سیه گردش آگین کنم