گیتی به غبار دمه و میغ ، نهان گشت

گفتی که برفتند به جاروب ، لزن را

وآن روز که دارای کبیر از مدد بخت

برکند ز بن ریشهٔ آشوب و فتن را

مرغان دهن از زمزمه بستند، تو گویی

بردند در این تیرگی از یاد سخن را

اصلاح ز نامرد مخواهید که نبود

یک مرتبه ، شمشیرزن و دایره زن را

آن روز که گودرز، پی دفع عدو کرد

گلرنگ ز خون پسران دشت پشن را

پرخاشگران ری و گرگان و خراسان

کردند ز تن سنگر و از سینه مجن را

وطن دوستان سر ز خجلت به زیر

ولی سفگان گرم چون و چرا

ننگ است - که ننگین شود این نیت احرار

این صحبت اصلاح وطن نیست که جنگست

شد داغ دلم تازه که آورد به یادم

تاریکی و بدروزی ایران کهن را

وآن روز که شمشیر قزلباش برآشفت

در دیدهٔ رومی به شب تیره وسن را