سخن سنجی آمد ترازو به دست

درست زر اندود را می شکست

کارد دو سه تخم را باغاز

چون کشته رسید بدرود باز

عمارت همی کرد و زر می فشاند

همه خار می کند و گل می نشاند

دعوت مکنم به خانه بردن

ترسم ز وبال خانه مردن

کار من اگر چنین بد افتاد

اینکار مرا نه از خود افتاد

چون شب به نشانه خود آید

هر مرغ به خانه خود آید

کوشیدن ما کجا کند سود

کاین کار فتاده بودنی بود

ترازو خود آن به که دارد دو سر

یکی جای آهن یکی جای زر

همه کار شاهان گیتی نکوه

ز رای وزیران پذیرد شکوه

همش هوش دل بود و هم زوردست

بدین هر دو بر تخت شاید نشست