کین شدست از خوی حیوان پاک پاک

پر ز عشق و لحم و شحمش زهرناک

لیلی و خروش چنگ و خرگاه

مجنون و خراش گرگ و روباه

آن قیامت دیده بود و رستخیز

وآن ز کوه افتادن و هول و گریز

بنگر این هر سه ز خامی رسته را

جوز را و لوز را و پسته را

شده امروز و دی و فردایش

نقطه خاک گشته مأموایش

که بلی گفتیم و آن را ز امتحان

فعل و قول ما شهودست و بیان

که جان با جان و تن و با تن به پیوست

تن از دوری و جان از داوری رست

وقار و عزم و برش را و باسش را و سهمش را

نداند کرد آن صافی و سر ابن ابی سلمی

نیست جز شرع و عقل و جان و دماغ

خلق را در دو خطه چشم و چراغ

تا تن جان را بود نشیمن

من باشم و لیلی لیلی و من