تا نهد بر کف ولی تو گل

تا خلد در دل عدوی تو خار

تا باغ را شکفته کند رایت بهار

تا راغ را کآشفته کند لشکر خزان

تا که را خواهی نمودن ماهِ روی

ماه رویا راست گو تا می روی

تا حریم کعبه باشد قبلهٔ اهل سنن

تا نعیم سدره باشد طعمهٔ اهل بقا

تا نگردد پیکر کوه گران باد سبک

تا نگردد گوهر باد سبک کوه گران

تا شوم ایمن از خطا و زَلَل

تا شوم فارغ از زمین و زمن

کو همت عالئی که تا پست شوم

کو نیستی ز خویش تا هست شوم

در پنجهٔ غیر پنجه کردن تا کی؟

سیم از پولاد رنجه کردن تا کی؟

دلا تا چند با خود دوست بودن

گرت مغز است تا کی پوست بودن

تا رفت جز براه وفاقت نرفت ماه

تا بود جز بحکم مرادت نبود چرخ