گلت را گر هوای عندلیب است

دل فرهادت از غم ناشکیب است

و گر داری هوای صید شاهان

به دام آوردن زرین کلاهان

گلت را عندلیبان سد هزارند

رخت را ناشکیبان بی شمارند

رخت خورشید را در تاب کرده

لبت خون در دل عناب کرده

که چند از رنج بی حاصل کشیدن

ز جام عشق خون دل چشیدن

از این غم حاصلت جز دردسر نیست

ز کام تلخ جز کام شکر نیست

ز شکر کام شیرینش تمناست

به هر جا می رود اینش تمناست

چه فکر است این که گشتت رهزن هوش

که بادت یارب این سودا فراموش

اگر بازار خسرو با شکر شد

نمی باید تو را خون در جگر شد

مرا هم نیست با خسرو شماری

ندارم بر دل از وی هیچ باری