تو عمر من و وصلت آسایش عمر من

یارب! که رقیب تو از عمر نیاساید

عزیز بودی چون عمر و همچو عمر برفتی

چو عمر رفته ز دستم نداند آنکه کی آیی

بانگ آمد مر عمر را کای عمر

بندهٔ ما را ز حاجت باز خر

قیمت عمر من و عمر تو یکسان نبود

کانچه من جویم از این عمر تو آن کی جویی

قاعده عدل عمر تازه کرد

ملک و خلافت به یک اندازه کرد

دیده را بر جستن عمر گماشت

رخت را و اسپ را ضایع گذاشت

قوم گفتندش که او را قصر نیست

مر عمر را قصر جان روشنیست

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول

در مدینه از بیابان نغول

دید اعرابی زنی او را دخیل

گفت عمر نک به زیر آن نخیل

اختران عُمر آدمی شکرند

همه جز عمر آدمی نخورند