ز بیراهی که من هستم به راهم هر که پیش آید

ز راهم سر بگرداند، که سرگردان عشق آمد

که ای جان من و آشوب جانم

که در کار تو شد جان و جهانم

چه داغست این، که هر جا، می نشانم

چه خونست این، که هر سو، می فشانم؟

بر زند بر پات نعلی ز اشتباه

که بمانی تو ز درد آن ز راه

که از آنجا که رسم شهر و ده است

کون برهنه ز سر برهنه به است

ز چشم و رخ که خون بیرون همی رفت

بهر سو سیلهای خون همی رفت

دور از بزم تو ماندم که ز می شستم دست

ورنه آن کس که مرا توبه ز می داد که بود

ز دستِ دل چه کنم کارِ من به جان آمد

ز بس که دست و دلم می برد ز کار اندوه

کسی را که بند است بر دست و پای

چه امکان که آسان بجنبد ز جای

ز گریه از آنم چنین تلخکام

که می دانم این زود گردد تمام