سرگشته تر زمن نبود در یقین حال

مرغ شب بطیره برون کرده از وطن

ز عقد لؤلؤ طاوس بر کند شهپر

ز شاخ بسد طوطی برون زند منقار

دعای صالح را ماند او،که آب حیوة

بسان ناقه برون آید از میان حجر

سعادتی که همه در روان گشاید طبع

طراوتی که همه بر خرد ببندد راه

چو گوی آتش افروخته بزیر آید

کبوتر ، ار بهوا در بلند گیرد راه

پیکان بقبضه در کشد از بهر جنگ تو

وز سوی زه خدنگ برون پرد از کمان

از بهر آنکه چون سوی صحرا برون روند

بر روی خاک تیره بسازند رهگذار

شاخ طوبی را غذا گردد بفردوس اندرون

چون برون ریزند آب دست شویت از لگن

شنیده بودم از این پیشتر که : راه سرخس

بود نشیمن آفات و مرکز اهوال

گر گوهری ز چشمۀ تیغ تو برکشند

صد جان زنگ خورده برون آرد از میان