ای خداوندی که هر کز خدمتت گردن کشید

از ره جنبش فلک در گردنش افکند فخ

باز خواهد ز غزان کینه که واجد باشد

خواستن کین پدر بر پسر خوب سیر

دایهٔ دهر نپرورد کسی را که نخورد

بینی ای دوست که این دایه چه بی مهر و وفاست

که داند که بی صبر کوتاه عمر

به رویم چه رنج دراز آمدست

داند یقین که از نظر آفتاب عقل

در چشم کان فضل چو یاقوت احمرم

باری کسی که ملک برد انتظار اوی

نه چون تویی که هرزه بری انتظار ملک

گر شعر در مراد می بگشادی

یا کار کسی به شعر نوری دادی

خوشا نواحی بغداد جای فضل و هنر

کسی نشان ندهد در جهان چنان کشور

خاک پای تست آنکش کیمیا داند خرد

بر مسی هرگز فکندش آسمان کان زر نشد

چو بر تختی جمادی بر جمادی

چو بر اسبی ستوری بر ستوری