خمیر قالب من بود لای خم کامروز

کسی که ریشه دوانید در دلم تاک است

ستم نصیب دلم من کجا و درد کجا

نفس به کوچهٔ نی رفت و ناله پیدا کرد

از کسب صفا شد به دلم کشف معانی

آیینه ام اندیشه نما شد چه بجا شد

دلم چو غنچه در آغوش عافیت تنگ است

ز خواب ناز سرم چون گهر ته سنگ است

سرشکم ، دود آهم ، شعله ام ، داغ دلم بیدل

چو شمع از حاصل هستی سراپایم همین دارد

دلم به الفت ناز و نیاز می لرزد

که رنگ جلوه حریرست ودیده نمناک است

از خیالش در دلم ارژنگها خون می خورد

یک سر مو کاش سر در کلک بهزادم دهید

دگر مپرس ز تاب جدایی ام بیدل

به درد دل که دلم سخت ناتوان گردید

دلم ز خجلت بی ظرفی آب شد بیدل

به یاد باده تریها ازین سفال گذشت

شمع این محفلم از داغ دلم نیست گزیر

آنچه در پا فکنم عجز به سر می بندد