چشم تأمل حباب ، تا کف و موج وارسید

با همه ام دچارکرد یک نگه آشناییت

تا کی خیال هستی موهوم ، سر برآر

عنقایی ، ای حباب ، از این بیضه پر برآر

خفت وتمکین حجاب نشئهٔ وارستگی ست

بحر اگر باشی حباب و گوهری در کار نیست

ز حباب یک تأمل به صد آبرو کفاف است

صدف محیط فرصت گهر دگر ندارد

ما به زور می پرستی زندگانی می کنیم

چون حباب می بنای ماست سر تا پا شراب

طرب پیام چه شوقند قاصدان عدم

که جام برکف وگل بر سر آمده ست حباب

نفس می بست بر عمر ابد ساز حباب من

به یک بست وگشاد چشم آخر شد بم و زیرش

چون حباب از نیستی چشمی به هم آورده ایم

در خرابی خانهٔ ما سایهٔ دیوار داشت

ازکمال ما م می پرسی که چون آه حباب

در خود آتش می زنیم از بس اثر داریم ما

پیمانهٔ ما پر شود آندم که ببالیم

در بزم تو هم ظرف حباب است دل ما