گفت به نظم خوش و شعر فصیح

بهر یکی خواجه فربه مدیح

با دو صد خرمن زر کامل عیار

نیم جو هوش ار فروشد روزگار

چون شد پدرش ز خوان آن پیر

زین طعمه پاک چاشنی گیر

که جامی چون شدی در عاشقی پیر

سبکروحی کن و در عاشقی میر

به شعر فکرت این اسرار می بیخت

سرشک از چشم گوهربار می ریخت

همی آید نماز از هر زن پیر

که باشد شیوه او عجز و تقصیر

وز آن پس در آن پیر حکمت شناس

رخ آورد و کرد این مراد التماس

ز شعر چشمه دار شب مه و سال

پی جو کردیش آماده غربال

چرخ که بر فرق تو کافور ریخت

بر تو هم از شعر تو کافور بیخت

هر دو بودند به هم پیر و مرید

تا اجل رشته صحبت ببرید