دار دنیا را به دین دزدان دین ده چون مسیح

راه دار ملک جان گیر از خراب آباد تن

خداوندی به جای بندگان کرد

خداوندا ز آفاتش نگه دار

من که باشم در آن حرم که صبا

پرده دار حریم حرمت اوست

علی وادی الاراک و من علیها

و دار باللوی فوق الرمال

خوشا شیراز و وضع بی مثالش

خداوندا نگه دار از زوالش

دل سراپرده محبت اوست

دیده آیینه دار طلعت اوست

از صدف یاد دار نکتهٔ حلم

هر که برد سرت گهر بخشش

سرای جاه تو دار الشفا پنداری

به خاک پای تو کان خون بهای مشک خطاست

رواق دیده از می ساز گلشن

هوای خانه دار از جام روشن

بت چینی عدوی دین و دل هاست

خداوندا دل و دینم نگه دار