گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

از ماه ابروان منت شرم باد رو

ملک را گفت شادی شاه مست است

به جامی باده یارش کار بسته است

میی خوردی که آن مشکین ختام است

هنیئاً لک ترا این می تمام است

جهان روشن به ماه و آفتاب است

جهان ما به دیدار تو روشن

زوال ظلمت ظلم است از ستاره بدیع

کمال دولت فضل است از زمانه بعید

زان می عشق کز او پخته شود هر خامی

گر چه ماه رمضان است بیاور جامی

دل مقید سلمان، اسیر آن لیلی است

که در سلاسل زلفش، هزار مجنون است

در مذهب طریقت خامی نشان کفر است

آری طریق دولت چالاکی است و چستی

چهار ماه تمام است تاز حضرت تو

میان ببسته چو رمحم زبان گشاده چو تیر

گلی چو روی تو گر ممکن است در آفاق

نه ممکن است چو سعدی هزاردستانش