مرا اگر نبود کام جان وعمر دراز

چه باک چون لب جانبخش و زلف جانان هست

اگر ز باد خزان گلبنی شکفته بریخت

بقای سرو روان باد و سایهٔ شمشاد

هزار ذره اگر کم شود زروی هوا

به ذره ای نرسد آفتاب را نقصان

اگر بر من نبخشایی پشیمانی خوری آخر

به خاطر دار این معنی که در خدمت کجا گفتیم

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

که بوی خیر ز زهد ریا نمی آید

اگر ز باد فنا ای پسر بیندیشی

چو گل به عمر دو روزه غرور ننمایی

به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود

همین قدر که دعاگوی دولت اویم

این فکر بکر من که به حسنش نظیر نیست

مردم مخوان اگر دهمش جز به مقبلی

نصیب دوزخ اگر طلق بر خود انداید

چنان درو جهد آتش که چوب نفط اندود

از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او

اگر کنم گله ای غمگسار من باشی