تو ملولی و مرا طاقت تنهایی نیست

تو جفا کردی و من عهد وفا نشکستم

برهان ملک و دین که ز دست وزارتش

ایام کان یمین شد و دریا یسار هم

که گوش دار تو این شهر نیکمردان را

ز دست ظالم بد دین و کافر غماز

هر آبروی که اندوختم ز دانش و دین

نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

شد لشکر غم بی عدد از بخت می خواهم مدد

تا فخر دین عبدالصمد باشد که غمخواری کند

تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد

تا بود فلک شیوه او پرده دری بود

آدمی را آن زمان آرایش دین بر کنند

کا دمش زآلایش طین پا گرداندبدن

خم زلف تو دام کفر و دین است

ز کارستان او یک شمه این است

بر مهر چرخ و شیوه او اعتماد نیست

ای وای بر کسی که شد ایمن ز مکر وی

اکفی الکفاة روی زمین شمس ملک و دین

جانب نگاه دار خدای و خدایگان