نه گزیر است مرا از تو نه امکان گریز

چاره صبر است که هم دردی و هم درمانی

یا رب! آن ابرو، چه محرابی است کز سودای او؟

در زوایای فلک، پیوسته یارب یارب، است

زیور مدّعیان گر به مثل سیم و زر است

لؤلؤ نظم خوشاب است زر و زیور ما

فراق روی تو از شرح و بسط، بیرون است

زما مپرس، که حال درون دل، چون است

چه صاحبی است که اصحاب دین و دولت را

ز تیغ خامه او حاصل است وعده وعید

شاخی است رایت تو که نصرت دهد ثمر

بازی است همت تو که گردون کند شکار

تا بدیدم حلقه زلف تو، روز من، شب است

تا ببوسیدم سر کوی تو، جانم بر لب است

خیمه قدر تو را، فلکه ز سقف فلک است

چمن طبع تو را زهره به جای زهر است

بی هوای تو چنان است چو بی آب نبات

بی ثنای تو کلام است چو بی ملح طعام

قلمت زرد و نثار است و بسی در دارد

این از آن است که آمد شدنش بر دریاست