سر مکش حافظ ز آه نیم شب

تا چو صبحت آینه رخشان کنند

بگذر از نام و ننگ خود حافظ

ساغر می طلب که مخموری

مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوی

گناه باغ چه باشد چو این گیاه نرست

غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست

هر که به میخانه رفت بی خبر آید

گویی برفت حافظ از یاد شاه یحیی

یا رب به یادش آور درویش پروریدن

مطرب از گفته حافظ غزلی نغز بخوان

تا بگویم که ز عهد طربم یاد آمد

قلب اندوده حافظ بر او خرج نشد

کاین معامل به همه عیب نهان بینا بود

دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد

چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد

بجز ابروی تو محراب دل حافظ نیست

طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است

آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش