روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

حافظ طمع مبر ز عنایت که عاقبت

آتش زند به خرمن غم دود آه تو

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد

که زد به خرمن ما آتش محبت او

به خرمن دو جهان سر فرو نمی آرند

دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین

برق غیرت چو چنین می جهد از مکمن غیب

تو بفرما که من سوخته خرمن چه کنم

برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت

جور شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت

آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت

حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر

وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد