پیاده رخ به ره آورده ماتم از حیرت

تو شهسواری و اسبی به مات باید داد

عین انسانیتی خواهی که ظاهر گردت ؟

چهره پنهان داد چون انسان عین از خویشتن

نگویمت به تکلف فلان دولت و دین

سپهر مجد و معالی جهان دانش و داد

غماز را به حضرت سلطان که راه داد؟

همصحبت تو همچو تو باید هنروری

هنوز در سر فرهاد شور شیرینست

اگر چه رفت بتلخی و جان شیرین داد

زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان

بیرون فکند لطف مزاج از رخش به خوی

به مژده جان به صبا داد شمع در نفسی

ز شمع روی تواش چون رسید پروانه

هر آن که کنج قناعت به گنج دنیا داد

فروخت یوسف مصری به کمترین ثمنی

اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد

به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

مرا هم نیمه جانی بود و در جان، محنت عشقت

به محنت داد جان لیکن، محبت ها چنان دارد