به جم گفت: «این زمان تدبیر باید

که بی تدبیر کاری بر نیاید

که حافظ چو مستانه سازد سرود

ز چرخش دهد زهره آواز رود

حدیث مدرسه و خانقه مگوی که باز

فتاد در سر حافظ هوای میخانه

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

فکر دستی تو خدمت لیک دانی

تو رسم و خوی شاهان نیک دانی

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی است

اسیر بند تو از جمله عالم آزادست

هیچ شک نیست که فریاد من آنجا برسد

عجب ار صاحب دیوان نرسد فریادم

تا خیال قد و بالای تو در فکر من است

گر خلایق همه سروند چو سرو آزادم

چشم تو تیر غمزه چو اندر کمان نهاد

جانا به قصد خون دل ناتوان نهاد

فکند زمزمه عشق در حجاز و عراق

نوای بانگ غزلهای حافظ از شیراز