از من گمان مبر که بیاید خلاف دوست

ور متفق شوند جهانی به دشمنی

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب

که حیف باشد از او غیر او تمنایی

خوش می دهد نشان جلال و جمال یار

خوش می کند حکایت عز و وقار دوست

ای دوست دست حافظ تعویذ چشم زخم است

یا رب ببینم آن را در گردنت حمایل

واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس

طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز

بجای من تو اگر صد هزار دوست گزیدی

بدوستی که بجای تو دیگری نگزیدم

ای باد اگر رهت ندهد پرده دار دوست

خود را چو آفتاب ز روزن در افکنی

صد جان من فدای تو پیک خجسته پی

کآورده ای به من خبری از دیار دوست

نام حافظ گر برآید بر زبان کلک دوست

از جناب حضرت شاهم بس است این ملتمس