هر روز دلم به زیر باری دگر است

در دیدهٔ من ز هجر خاری دگر است

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

دل از من بستد ابرویت، که چون چشم خودش دارد

ازین معنیش پیوسته، سیاه و ناتوان دارد

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

آب حیوان اگر این است که دارد لب دوست

روشن است این که خضر بهره سرابی دارد

هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد

غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد

جوابش تلخ و پنداری شکر زیر زبان دارد

نظر به روی تو انداختن حرامش باد

که جز تو در همه عالم کسی دگر دارد

آن پری چهره که ما را نگران می دارد

چشم با ما و نظر، با دگران می دارد

کسی به وصل تو چون شمع یافت پروانه

که زیر تیغ تو هر دم سری دگر دارد