طبله عطر گل و زلف عبیرافشانش

فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است

مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما

کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو

ایا ز تاب جمال تو آفتاب خجل

ز عطر سنبل زلف تو مشک ناب خجل

از نار نور بخشی وز باد عطر سائی

وز خاک زر فشانی وز آب گوهر آری

در مجلس ما عطر میامیز که ما را

هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است

ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی

که خاک میکده ما عبیر جیب کند

با همه عطف (عطر) دامنت آیدم از صبا عجب

کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی کند