عقل دعوی می کند کو بود در سیرت ملک

یافتم بر صدق این دعوی ملایک را کواه

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

تا ابد مست بیفتد چو من از ساغر عشق

می پرستی که بود بیخبر از جام الست

حدیث سعدی در عشق او چو بیهده ا ست

نزد دمی چو ندارد زبان گفتاری

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز

هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم

که روزگار حدیث تو در میان انداخت

دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست

توان به دست تو دادن گرش نکو داری

حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست

احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست

گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد

بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی