دل به رغبت می سپارد جان به چشم مست یار

گر چه هشیاران ندادند اختیار خود به کس

خلاف مدح وثنای تو خود چه شاید گفت

اگر چنان که بگوید تو را کسی چه از آن

طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید

به بوی خلق تو یابد حیات و برخیزد

نسیم صبح که جان می دهد ز بیماری

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

من خطایی خود نکردم، ور خطایی نیز رفت

همچنان امید عفو م هست از آن عالی جناب

با مدعی بگوی که ما خود شکسته ایم

محتاج نیست پنجه که با ما درافکنی

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند

جزای نیک و بد خلق با خدای انداز

که دست ظلم نماند چنین که هست دراز

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم