بگذر به کوی میکده تا زمره حضور

اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند

آن که پرنقش زد این دایره مینایی

کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد

و گر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس

ز حقه دهنش چون شکر فروریزد

صحبت حور نخواهم که بود عین قصور

با خیال تو اگر با دگری پردازم

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود

آن چه با خرقه زاهد می انگوری کرد

آن روز دیده بودم این فتنه ها که برخاست

کز سرکشی زمانی با ما نمی نشستی

دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی

آری آری سخن عشق نشانی دارد

سلامی چو بوی خوش آشنایی

بدان مردم دیده روشنایی

چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل

مکن که آن گل خندان برای خویشتن است

بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار

که با وجود تو کس نشنود ز من که منم