مرا گناه خود است ار ملامت تو برم

که عشق بار گران بود و من ظلوم جهول

تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود

گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود

نخست خونم اگر می روی به قتل بریز

که گر نریزی از دیده ام بپالاید

هر آن که با تو وصالش دمی میسر شد

میسرش نشود بعد از آن شکیبایی

شکر به دست ترش روی خادمم مفرست

و گر به دست خودم زهر می دهی شاید

سعدیا عشق نیامیزد و شهوت با هم

پیش تسبیح ملایک نرود دیو رجیم

به جای خشک بمانند سروهای چمن

چو قامت تو ببینند در خرامیدن

نه زنده را به تو میلست و مهربانی و بس

که مرده را به نسیمت روان بیاساید

ولیک با همه عیب احتمال یار عزیز

کنند چون نکنند احتمال هجرانش

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ

به دست هجر ندادی کسی عنان فراق