نرگس مست خوشت، گر چه چو من بیمار است

ای خوشا نرگس مست تو که خوابی دارد

چگونه چشم تو مست است و زلفت، آشفته

چنان به روی تو آشفته ام به بوی تو مست

باده خورد و به زبان مست شد آن تند نهاد

مست بود و به درم رام شد آن عربده جوی

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست

مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

ما ز چشم می پرستت مست و چشمت مست خواب

هر کس که بدید چشم او گفت

کو محتسبی که مست گیرد

شود مست وحدت زجام الست

هر آن کاو چو حافظ می صاف خورد

هوشیار حضور و مست غرور

بحر توحید و غرقه گنهیم

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده لعل تو هوشیارانند

ز شوق نرگس مست بلندبالایی

چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم