ای که نچیدی گلش،، در گل خود کن نظر

ای که ندیدی رخش، در دل خود کن نگاه

از پی آن گل نورسته دل ما یا رب

خود کجا شد که ندیدیم در این چند گهش

هر که این عشرت نخواهد خوشدلی بر وی تباه

وان که این مجلس نجوید زندگی بر وی حرام

اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنیست

من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

مده به خاطر نازک ملالت از من زود

که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم الله

با این همه یک نکته بگویم ز سر مهر

هر چند که دانم که تو این شیوه ندانی

گره به باد مزن گر چه بر مراد رود

که این سخن به مثل باد با سلیمان گفت

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم

از که می نالی و فریاد چرا می داری

پیش که توان برد خود این غصه؟ که پیشت

صد قصه نبشتم که جوابی ننبشتی