صد نامه مشق کردم در شرح مهربانی

نادیده از تو هرگز یک نامه را جوابی

از نامه سیاه نترسم که روز حشر

با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم

سلمان بنام و نامه، درکش قلم که خو اهند

این نام ها ستردن، وین نامه ها دریدن

از دست دیده نامه نیارم نوشت از آنک

هر لحظه خون روان کند و نامه تر شود

در نامه چو نامت نبود نامه نخواهم

و آن دم که به یادت نزنم دم نشمارم

دگر رند مغ آتشی میزند

ندانم چراغ که بر می کند

مغنی نوایی به گلبانگ رود

بگوی و بزن خسروانی سرود

رهی زن که صوفی به حالت رود

به مستی وصلش حوالت رود

به من ده که گردم به تایید جام

چو جم آگه از سر عالم تمام

به جای سکندر بمان سالها

به دانادلی کشف کن حالها