اگر به گوش من از مردمی دمی برسد

به مژده مردمک چشم بخشمش عمدا

لطافت حرکات فلک به گاه سماع

طراوت نغمات ملک به گاه ندا

به گوش هوش من آید ندای اهل بهشت

نصیب نفس من آید نوید ملک بقا

کمان گروههٔ گبران ندارد آن مهره

که چار مرغ خلیل اندر آورد ز هوا

اگر به کوه رسیدی روایت سخنش

زهی رشید جواب آمدی به جای صدا

اگر خری دم ازین معجزه زند که مراست

دمش بیند که خر، گنگ بهتر از گویا

مگر که جانم از این خشک سال صرف زمان

گریخت در کنف او به وجه استسقا

بدان قرابهٔ آویخته همی مانم

که در گلو ببرد موش، ریسمانش را

به سال عمرم از او بیست و پنج بخریدم

شش دگر را شش روز کون بود بها

فروغ فکر و صفای ضمیرم از عم بود

چو عم بمرد، بمرد آن همه فروغ و صفا