ببین هم چون لبت خندان رخ صبح

بده چون اشک من جام صبوحی

خسته ام نیک از بد ایام خویش

طیره ام بر طالع پدرام خویش

چون هست فسون عیسی اندر لب تو

افسون لبت چون نجهاند تب تو

ای گشته به نور معرفت ناظر خویش

آشفته مکن به معصیت خاطر خویش

بر دشمنان نهم دل چون دوستان نبینم

با بدتری بسازم چون بهتری ندارم

چون به پایان شد ریاحین، گل رسید

چون سرآمد صبح صادق خور بزاد

نیز چون هم شیره تا شروان رسید

کار شروان دست بالا دیده ام

نزد رئس چون الف کوفی آمدم

چون دال سرفکنده خجل سار می روم

او بدین یک درهٔ خویش تکلف نکند

تو بدین ششدرهٔ خویش تفاخر منمای

دیده در پای تو گشتن هوس است

کشته در پای تو زر بایستی