لبریز اشکم جام کو؟ آن آب آتش فام کو؟

و آن مایهٔ آرام کو؟تا چاره سازد مشکلم

ای زاهد خودپرست باما منشین

مستان دگرند و خودپرستان دگرند

رسم دو رنگی آیین ما نیست

یکرنگ باشد روز و شب من

یکی آن شب که با گوهر فشانی

رباید مهر از گنجی که دانی

صیاد ز پیش آید و گرگ اجل از پی

آن صید ضعیفم که ره پیش و پسم نیست

عمری از جور چرخ مینا رنگ

رنجه بودم، ز رنج بیماری

نه حکیمی، خبر ز حکمت داشت

نه پرستاری، از پرستاری

چو شمع و گل شب و روزت به خنده می گذرد

تو گریه سحر و آه شب چه میدانی؟

درون آتش از آنم که آتشین گل من

مرا چو پارهٔ دل در کنار باید و نیست

خاطر دانا ز طوفان حوادث فارغ است

کوه گردون سای را اندیشه از سیلاب نیست