به نسبت من و با استری که من دارم

به راستی که بلائی است این نه بلائی

سعدی غرض از حقه تن آیت حق است

صد تعبیه در توست و یکی باز نجستی

با همه جرمم امید با همه خوفم رجاست

گر درم ما مس است لطف شما کیمیاست

ظاهر آن است که با سابقه حکم ازل

جهد سودی نکند تن به قضا در دادم

با چنین صورت که از معنی پر است

سخت بی معنی بود صورت گری

سحر است چشم و زلف و بناگوششان دریغ

کاین مؤمنان به سحر چنین بگرویده اند

فکم تمرر عیشی و انت حامل شهد

جواب تلخ بدیع است از آن دهان نباتی

هر که منظوری ندارد عمر ضایع می گذارد

اختیار این است دریاب ای که داری اختیاری

نگویم آب و گل است آن وجود روحانی

بدین کمال نباشد جمال انسانی

دل خود دریغ نیست که از دست من برفت

جان عزیز بر کف دست است گو بخواه