تا چه خواهد شد مرا، فرجام عشق

ظاهرا عشق مرا فرجام، نیست

چون دور عارض تو برانداخت رسم عقل

ترسم که عشق در سر سعدی جنون شود

اوحدی از عشق تو دیوانه شد

گر دگری می شود از عشق مست

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ

رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول

بیا و خیمه بصحرای عشق زن خواجو

که طبل عشق نشاید زدن بزیر گلیم

بعقل کاشف اسرار عشق نتوان شد

که عقل را به جز از عشق نیست راهنمون

بباغ بلبل خوش نغمه سحر خوان بین

که روز و شب سبق عشق می کند تکرار

چاره صبر است ز سعدی بشنو پند عبید

«سعدی امروز تحمل کن و فردای دگر»

به دست عشق درافگند همچو مرغ به دام

کمند عشق تو هر جا دلی است سودایی

در کوی عشق باشد، جان را خطر اگر چه

جایی که عشق باشد، جان را خطر نباشد